بی عنوان !

خب در این که زندگی خیلی نامرد و به فاک دهندس شکی نیست

ولی اصولا نباید همیشه همینطوری باشه 

حس میکنم یه چیزی اشتباهه

نمیدونم چرا خیلیا (تقریبا همه :| ) دوست دارن منو اذیت کنن 

یعنی انگار یه جوریه که اذیت کردن من کار لذت بخشیه :|

حتی عین این جمله ی "اذیت کردنت حال میده" رو چند نفر از (الکی مثلا) دوستام بهم گفتن

خیلی ها به طور از قصد و محسوس و خیلی ها هم از غیر قصد و نا محسوس اذیتم کردن و حتی یک لحظه به کارشون فکر نکردن !

واقعا کسی که مدام یکیو اذیت میکنه ، احساس گناه بهش دست نمیده ؟

یکم فکر ؟

یعنی من حق ندارم آرامش داشته باشم ؟ من دل ندارم که بشکنه ؟ اینکه در برورد باهات متواضع رفتار میکنم یعنی ناراحت نشدم ؟

مگه من اینطوری با شماها رفتار میکنم ؟

واقعا کار این زندگی رو نمیفهمم :)

پ.ن: آیا شما هم وقتی زیر یکی از پستام آهنگ نیست حس میکنید یه چیزی کمه ؟ :|